نکته جالب و استعاره اي اين بخش از داستان براي من اين است که وقتي مکاريت لازم را نداشته باشي ناچار ميشوي دشت پر طعمه را رها سازي!

علي آقا سرافراز بودن روباهها که در در پايان داستانها به اون اشاره ميشه و ظاهرا روباهها به اين ويژگي خود افتخار ميکنند فبلا جايي توصيف شده؟

خيلي عالي بود. نوشتن داستان کوتاه خيلي خيلي کار سختيه و قدم گذاشتن توي اين راه جرات و جسارت مي خواهد که خداروشکر شما داري. ان شاء اللّه هر روز کارهاي بيشتر و درخشانتري داشته باشيد.

به نظرم ايده ي روباه هاي دشت ايده ي جالب و بديعيه، و نيز فرم و قالبي رو پيدا کردي که جالبه و مال خودت (هر چند همين فرم هم ميتونه پيشرفت کنه، مثل همين مورد کوتاهتر شدن جملات و استفاده از علايم نگارشي).

اما در مورد محتوا، اگه داستان و قصه گويي نتونه پا به پاي مضمون مرکزي داستان بياد، ممکنه نوشته از حالت داستاني خارج بشه يا مضمون به تکرار بيفته. به خصوص در قالب داستان کوتاه، دست نويسنده براي از ضرب آهنگ انداختن داستان و توضيح مضمون خيلي باز نيست.
البته بديهيست که قوانين اجباري و لازم الاجرايي اين وسط وجود نداره، و موارد گفته شده نظر اين جانب به عنوان يه مخاطب اندکه!

و در پايان، پروژه ي «روباه هاي دشت» براي کار اول جالب و قابل توجهه و چه بسا مهم تر از اون، اين انگيزه و اشتياق و همتي که صرفش ميکني خيلي ارزشمنده، و انشاءالله مايه ي رشد.

انشاءالله هميشه با انگيزه و موفق و رو به رشد باشي و ما نيز در کنار روباه هاي دشت اگر نه «سرافرازترين» دست کم سرافراز باشيم!